Grolos e cuncas de cambio

Grolos e cuncas de cambio

No acolledor ambiente dunha pintoresca cafetería, onde o aroma de infusións desprendíase das cuncas de porcelana, emprendín o que supoñía sería unha agradable tarde de té e conversación con dous amigos. Pouco sabía que esta reunión reflectiría a profunda reticencia dalgúns homes para escoitar e reflexionar sobre a marcada ausencia de igualdade de xénero.

Mentres nos acomodabamos nos nosos asentos, un dos meus compañeiros lanzou un discurso vehemente sobre a selección feminina española e a súa negativa para ser convocadas. «Non quero falar deste tema, pero…» comezou, a súa voz resoando cunha intensidade fogosa. Arroxou a súa opinión, desbordada de convicción, afogando calquera posibilidade de diálogo.

Pero isto non era un diálogo; era un monólogo dende o privilexio, onde a miña voz quedou relegada ao mero silencio. Non lle interesaba escoitar unha resposta; el expresara a súa opinión e aí acabábase a “conversación”. Cambiou de tema rapidamente, deixando a miña opinión e os meus sentimentos sen expresar nin abordar.

Con todo, ao regresar a casa, seguía dándolle voltas á perorata gratuíta soltada polo meu amigo. Por que algúns homes reaccionan con tanta hostilidade ante os actos de protesta das mulleres? Deime conta de que os señoros teñen sorte de que non arremedemos a súa agresiva defensividad, porque nun mundo así, o conflito reinaría supremo.

A verdade é que a miúdo aos homes resúltalles máis fácil lanzar ataques verbais ou mesmo físicos contra as mulleres que se atreven a falar, en lugar de enfrontar as desconcertantes realidades da desigualdade de xénero. A nós xa nos resulta unha experiencia desagradable ter que denunciar ou compartir os nosos traumas, pero para os homes, parece que reflexionar sobre a súa propia complicidade na perpetuación da discriminación de xénero é demasiado insoportable para eles.

Contemplar se abusaron do seu poder, se os seus éxitos son debidos ao privilexio en lugar do mérito, se se pasaron sen sabelo debido aos nesgos ou a súa educación machista é, para moitos, unha perigosa viaxe cara ás profundidades da autoconciencia. Resúltalles moito máis sinxelo aferrarse a unha narrativa que etiqueta ás feministas como tiranas insatisfeitas ou «feminazis» – caricaturas de extremistas cegadas pola frustración sexual.

Pero non desviemos a mirada dos datos evidentes. Non ignoremos os desgarradores relatos de mulleres que foron, e seguen a ser, acosadas, abusadas e/ou asasinadas por homes en todo o mundo. Debemos afrontar a sombría realidade de que a maioría dos crimes violentos son cometidos por homes. Non se trata de excepcións; trátase de estatísticas abafadoras.

Con todo, cando se enfrontan a estes datos, algúns se aferran a pequenas excepcións coma se tivesen máis peso que a maioría. Tentan pintar o cadro dun mundo equilibrado onde 6 é dalgunha maneira maior que 94. Esta axilidade aritmética oculta as marcadas disparidades que persisten.

Pídolle aos homes que deixen de poñerse á defensiva e que escoiten activamente cunha mente aberta. Recoñezan dunha vez que desmantelar o patriarcado non é un ataque á masculinidade, senón unha apelación a un mundo máis equitativo. Chegou o momento de escoitar para actuar, sorber cuncas de empatía e comprensión. É o paso que hai que dar polo ben da nosa sociedade.

Deja una respuesta

Tu dirección de correo electrónico no será publicada. Los campos obligatorios están marcados con *

Este sitio usa Akismet para reducir el spam. Aprende cómo se procesan los datos de tus comentarios.